Podstawy radiologii weterynaryjnej część I
Kluczowe kwestie:
- Właściwe pomiary i pozycjonowanie są ważne przy wykonywaniu zdjęć rentgenowskich o jakości diagnostycznej.
- Bezpieczeństwo powinno być głównym celem podczas pracy z promieniowaniem.
- Radiogramy radiologiczne wymagają umiejętności rozpoznawania i analizowania różnych zmętnień radiograficznych.
Radiogramy są niezwykle przydatne w rozpoznawaniu stanów nagłych i ogólnych w medycynie weterynaryjnej. Jednak radiogramy mogą zostać błędnie zinterpretowane, jeśli nie zostaną wykonane prawidłowo, dlatego ważne są prawidłowe pomiary i ułożenie pacjenta. Bezpieczeństwo radiologiczne jest również problematyczne podczas wykonywania zdjęć rentgenowskich. Technicy weterynarii, którzy mają wiedzę z zakresu radiologii i mogą wykonywać zdjęcia rentgenowskie o jakości diagnostycznej, są cennymi członkami zespołu opieki zdrowotnej.
Odkrycie promieniowania rentgenowskiego X
Promienie rentgenowskie zostały odkryte przez przypadek. W listopadzie 1895 roku Wilhelm Conrad Röntgen, niemiecki fizyk, odkrył promieniowanie rentgenowskie podczas eksperymentów z rurą Crookesa, próżniową szklaną rurką zawierającą dwie elektrody, przez które może przepływać prąd elektryczny (podobnie jak w przypadku żarówki fluorescencyjnej). Kiedy rurka była osłonięta ciężką, czarną tekturą, na ekranie kilka stóp dalej można było zobaczyć zielone światło fluorescencyjne. Röntgen zdał sobie sprawę, że rura emituje „niewidzialne światło” przez tekturę, a podczas dalszych eksperymentów odkrył, że promieniowanie to przechodziło przez większość substancji, w tym tkanki ludzkie, i tworzyło obrazy ciał stałych na kliszy. Röntgen nazwał nowy rodzaj promieniowania „promieniami rentgenowskimi”, ponieważ były nieznane światu naukowemu („X” jest używany do określenia nieznanego w matematyce) oraz ponieważ uważa się, że światło przemieszcza się w promieniach.
Bezpieczeństwo promieniowania
Bezpieczeństwo powinno być głównym celem podczas radiografii. Promieniowanie jonizujące (np. Promieniowanie rentgenowskie) jest niebezpieczne i może spowodować uszkodzenie komórek, jeśli nie będą przestrzegane środki ostrożności. Źródła promieniowania jonizującego w pracowni radiograficznej to wiązka pierwotna, promieniowanie rozproszone i głowica lampy rentgenowskiej. Narażenie na promieniowanie rozproszone – promienie rentgenowskie, które są odchylane od ścieżki wiązki pierwotnej w wyniku interakcji z pacjentem – jest powszechnym zagrożeniem radiologicznym. Każdy szpital weterynaryjny powinien opracować program bezpieczeństwa radiologicznego w celu ochrony personelu technicznego i pacjentów przed promieniowaniem rozproszonym. Ten program bezpieczeństwa musi być zgodny z przepisami określonymi przez stanowy departament zdrowia.
Zagrożenia z promieniowania
Kiedy promieniowanie wchodzi w kontakt z żywymi komórkami, może:
- Przechodzić przez komórki bez efektu
- Wytwarzać uszkodzenia komórek, które można naprawić
- Wytwarzać nieodwracalne uszkodzenia komórek
- Zabić komórki w ciele
Wszystkie żywe komórki mogą zostać uszkodzone przez promieniowanie jonizujące, ale komórki szybko dzielące się są najbardziej wrażliwe. U dorosłych ludzi tkankami, które są wrażliwe na promieniowanie to kości, tkanki limfatyczne, skóra właściwa, tkanki krwiotwórcze (tworzące komórki krwi) i tkanki nabłonkowe. Oko i tarczyca są również wrażliwe.
Osoby poniżej 18 roku życia i kobiety w ciąży nie powinny być poddawane zabiegom radiologicznym. Młodsze osoby nadal rosną i są podatne na promieniowanie. Osoby te powinny być narażone na promieniowanie tylko wtedy, gdy jest to wskazane przez lekarza i nie powinny otrzymywać więcej niż 0,005 siwerta (Sv) rocznie, co stanowi 10% maksymalnej dopuszczalnej dawki dla osoby dorosłej.
Kobiety w ciąży nie powinny być poddawane prześwietleniom rentgenowskim, ponieważ rozwijający się płód jest wrażliwy na działanie promieniowania jonizującego. Stopień wrażliwości zależy od stadium ciąży i otrzymanej dawki. Płód jest najbardziej wrażliwy na promieniowanie jonizujące w pierwszym trymestrze ciąży. Narażenie na promieniowanie jonizujące w okresie preimplantacyjnym (od 0 do 9 dni) jest najprawdopodobniej śmiertelne dla zarodka. W okresie organogenezy (od 10 dni do 6 tygodni) narażenie na promieniowanie może powodować u płodu wady rozwojowe zębów i ogólne spowolnienie wzrostu. Najmniej wrażliwym okresem dla płodu jest okres płodowy (od 6 tygodni do porodu); jednakże w tym okresie nadal może wystąpić wzrost i upośledzenie umysłowe. Chociaż nie jest to zalecane, kobieta w ciąży, która decyduje się kontynuować pracę wokół promieniowania, powinna założyć dodatkowy dozymetr na wysokości talii pod ołowianym fartuchem w celu kontrolowania dawki promieniowania, jaką może otrzymać płód.
Na skutek promieniowania mogą wystąpić dwa rodzaje biologicznych uszkodzeń – somatyczne i genetyczne. Uszkodzenia somatyczne to uszkodzenie organizmu, które objawia się w ciągu życia biorcy. Chociaż promieniowanie może powodować natychmiastowe zmiany w komórkach, zdolność organizmu do samonaprawy może opóźnić pojawienie się zmian przez długi czas po ekspozycji. W niektórych przypadkach uszkodzenie komórek może nigdy nie być widoczne. Uszkodzenia somatyczne są bardziej rozległe, gdy organizm jest narażony na pojedynczą, potężną dawkę promieniowania, niż gdy jest mniejsza, skumulowana równoważna otrzymuje się dawki wielokrotne, ale może to wynikać z kilku mniejszych dawek podawanych przez wiele lat. Przykładami uszkodzeń somatycznych są nowotwory, zaćma, anemia aplastyczna i bezpłodność w genach komórek rozrodczych i nie jest wykrywalny do momentu wyprodukowania przyszłych pokoleń. Żadna ilość promieniowania nie jest nieszkodliwa.
Nawet w najlepszych warunkach nastąpi pewna ekspozycja na promieniowanie rozproszone. Krajowy Komitet ds. Ochrony i Pomiarów Promieniowania (NCRP) ustalił maksymalną roczną dopuszczalną dawkę dla zawodowego narażenia na promieniowanie na 0,05 Sv. Każdy obiekt zajmujący się promieniowaniem powinien przestrzegać tych wytycznych, aby pomóc chronić personel przed nadmiernym promieniowaniem. Niektóre stany zabraniają personelowi, który jest zawodowo narażony na promieniowanie (np. Personel radioterapii) krępowania pacjentów do diagnostyki radiologicznej; Dlatego też personel, który nie jest rutynowo związany z promieniowaniem, musi pomagać. Osoba wykonująca zdjęcia rentgenowskie jest odpowiedzialna za ograniczenie narażenia na promieniowanie jonizujące w celu uniknięcia przekroczenia maksymalnej dopuszczalnej dawki. Radiogramy nie zawsze powinny być wykonywane przez ten sam personel techniczny, zwłaszcza jeśli placówka codziennie wykonuje wiele zestawów zdjęć rentgenowskich.
Urządzenia monitorujące bezpieczeństwo
Urządzenia monitorujące bezpieczeństwo rejestrują ilość promieniowania otrzymanego podczas zabiegów radiologicznych. Urządzenia monitorujące muszą być noszone podczas każdej procedury, która wiąże się z promieniowaniem, a narażone urządzenia należy przesłać do laboratorium zatwierdzonego przez władze federalne w celu przetworzenia. Urządzenia monitorujące są zwykle noszone przez 1 miesiąc, zanim zostaną wysłane do laboratorium, a ich wymiana powinna zostać wydana natychmiast tak, aby nie wystąpił okres czasu, w którym personel radiograficzny nie jest monitorowany. Ilość promieniowania otrzymywanego przez każde urządzenie jest rejestrowana pod numerem ubezpieczenia społecznego użytkownika, umożliwiając rejestrację łącznej dawki promieniowania dla każdej osoby. Następnie można obliczyć indywidualną całkowitą dawkę w ciągu całego życia.
Istnieją cztery główne typy urządzeń monitorujących: plakietki foliowe, dozymetry termoluminescencyjne (TLD), znaczniki luminescencyjne stymulowane optycznie i komory jonowe.
Najczęściej używanymi urządzeniami do monitorowania promieniowania rozproszonego są plakietki foliowe. Odznaki te składają się z odpornego na światło plastikowego uchwytu zawierającego folię wrażliwą na promieniowanie. Dostępne są odznaki na nadgarstek, klipsy i pierścionki. Te odznaki można nosić na pasku, dłoni lub kołnierzu, w zależności od obszaru anatomicznego uznanego za najbardziej ryzykowny (np. Gonady, dłonie, tarczyca). Promieniowanie przechodzi przez plastikowy uchwyt i odsłania folię. Następnie laboratorium przetwarzające wywołuje film i mierzy poziom naświetlenia
TLD zawierają kryształy fluorku litu lub fluorku wapnia, które przechowują energię wytworzoną w wyniku ekspozycji na promieniowanie. Te dozymetry są umieszczane w małych pojemnikach i noszone przez personel techniczny. Podczas oceny laboratoryjnej kryształy poddawane są obróbce cieplnej, podczas której emitowane jest z kryształów światło w ilości proporcjonalnej do ilości promieniowania, jakie otrzymał dozymetr. TLD mają tę przewagę nad odznakami foliowymi, że można je nosić przez dłuższy czas, można je ponownie używać i przechowywać informacje przez lata.
Odznaki luminescencyjne stymulowane optycznie są bardziej zaawansowane niż plakietki foliowe lub TLD. Cienka warstwa tlenku glinu jest umieszczona pomiędzy filtrami trzyelementowymi w szczelnym, odpornym na światło opakowaniu. Identyfikatory są analizowane za pomocą lasera w celu stymulacji warstwy tlenku glinu. Laser wywołuje oświetlenie proporcjonalne do ilości promieniowania, jakie otrzymała osoba. Te odznaki są niezwykle wrażliwe na promieniowanie, a nawet najmniejsza dawka promieniowania jest rejestrowana
Komora jonowa jest najbardziej złożonym z czterech urządzeń monitorujących. Urządzenie to ma postać długopisu i można je łatwo przypiąć do kieszeni. Przed użyciem komora jest ładowana, a przy każdym wystawieniu na promieniowanie ulega rozładowaniu. Pod koniec okresu monitorowania odczytuje się ilość wyładowań jonowych. Wielkość wyładowania jest proporcjonalna do ilości otrzymanego promieniowania.
Minimalizowanie ekspozycji
Powszechnie stosowane są trzy sposoby zminimalizowania narażenia na promieniowanie – noszenie ołowianych osłon, zwiększanie odległości i skracanie czasu ekspozycji – ale najlepszym sposobem na zminimalizowanie narażenia jest unikanie ponownych prób, jeśli to możliwe.
Ołowiane osłony
Osłony ołowiane są wymagane dla wszystkich członków personelu zaangażowanych w procedury radiograficzne. Dostępne są ołowiane fartuchy, osłony tarczycy i rękawiczki, a także okulary ze szkła ołowiowego. Ołowiane osłony noszone podczas radiografii powinny zawierać warstwę ołowiu o grubości co najmniej 0,5 mm. Ołowiane osłony są drogie i należy obchodzić się z nimi ostrożnie. Fartuchy należy układać płasko lub owinąć na specjalnym pionowym stelażu bez żadnych fałd i zmarszczek, aby zapobiec pęknięciom ołowiu. Rękawice można przechowywać na specjalnym pionowym stojaku lub wewnątrz rękawic można umieścić metalowe puszki z wyciętymi dwoma końcami, aby zapobiec pęknięciom i zapewnić cyrkulację powietrza do wyściółki, zmniejszając gromadzenie się wilgoci, które mogą gromadzić się w ołowianych rękawiczkach, gdy nie są używane
Rękawiczki i fartuchy należy często sprawdzać od kątem pęknięć lub dziur. Rękawiczki należy również co 6 miesięcy poddawać zdjęciom radiologicznym; fartuchów, co 12 miesięcy. Powszechną techniką radiografii ekranów ołowianych jest 80 kVp i 5 mAs. Technikę tę można dostosować w razie potrzeby, aby uzyskać odpowiednią gęstość na kliszy. Zdjęcie rentgenowskie odzieży ochronnej powinno pozostać wyraźne po obróbce. Pęknięcia w elektrodzie pojawią się jako wzrost gęstości lub czerni na zdjęciu rentgenowskim.
Dystans
Zgodnie z prawami fizyki, natężenie promieniowania rentgenowskiego maleje wraz ze wzrostem odległości od źródła; na przykład, jeśli odległość od źródła zostanie podwojona, intensywność zostanie zredukowana do jednej czwartej jego pierwotnej siły (Jest to znane jako prawo odwrotnych kwadratów). W pracowni radiograficznej oznacza to, że personel jest narażony na promieniowanie X w mniejszym stopniu, po prostu stojąc dalej od belki głównej. Uważa się, że odległość co najmniej 6 stóp jest bezpieczna przed promieniowaniem rozproszonym. Każdy personel, który pozostaje w gabinecie radiologicznym w celu unieruchomienia pacjenta, powinien zawsze odchylić się do tyłu i odwrócić wzrok od wiązki, aby chronić oczy podczas ekspozycji. Rękawiczki powinny być zawsze noszone prawidłowo, a nie tylko owinięte wokół dłoni, ponieważ promieniowanie rozproszone może dochodzić z dowolnego kierunku, w tym spod blatu stołu.
Czas
Skrócenie czasu naświetlania filmu to kolejny czynnik ograniczający narażenie personelu i pacjentów na promieniowanie. Czas naświetlania można skrócić, stosując najszybsze dostępne kombinacje filmu i ekranu.4,5 Zmniejszenie liczby ponownych prób i kolimacji do obszaru zainteresowania również pomoże zmniejszyć narażenie personelu na promieniowanie.
Technika
Karta techniki jest cennym źródłem informacji dla personelu technicznego wykonującego zdjęcia rentgenowskie. Zapewniając spójną metodę doboru właściwej ekspozycji do wykonania diagnostycznego zdjęcia rentgenowskiego, karta pomaga zmniejszyć potrzebę ponownych badań, zmniejszając tym samym ekspozycję zarówno dla radiologa, jak i pacjenta. Każdy aparat rentgenowski powinien mieć swą własną tabelę technik, ponieważ wszystkie modele maszyn są różne. Technika, która sprawdza się w przypadku jednej maszyny, może nie być najlepszą techniką w przypadku innej maszyny, nawet jeśli ustawienie i obszar anatomiczny poddawany radiografii są takie same.
Opracowanie karty techniki wymaga prześwietlenia „przeciętnego” pacjenta. Idealnym obiektem jest pies o masie 40 funtów (18 kg), który nie ma ani niedowagi, ani nadwagi. Pies powinien być znieczulony, aby proces przebiegał sprawnie. Na rozwój wykresu technicznego wpływa kilka czynników: prędkość ekranu, wiek ekranu, szybkość filmu, odległość źródła-obrazu, stopień filtracji wiązki, temperatura i czas obróbki filmu oraz rodzaj siatki. Po opracowaniu wykresu należy dokonać prawidłowego ustawienie techniki (kVp i mAs) do stosowania u poszczególnych pacjentów dobiera się na podstawie grubości tkanki i anatomicznego obszaru zainteresowania.
Pozycjonowanie
Właściwe ułożenie pacjenta jest ważne, ponieważ zdjęcia rentgenowskie niedokładnie ułożonych pacjentów mogą zostać błędnie zinterpretowane. Amerykański Komitet Weterynaryjnych Radiologów i Anatomów ustandaryzował terminy i skróty używane w odniesieniu do pozycjonowania. Te terminy określają położenie i kierunek wiązki głównej. W dwuliterowym skrócie pierwsza litera oznacza miejsce, w którym promień wchodzi, a druga oznacza miejsce, w którym promień wychodzi. Na przykład skrót DV (grzbietowo-brzuszny) wskazuje, że wiązka główna wchodzi przez grzbietową stronę zwierzęcia i wychodzi przez stronę brzuszną. Pojęcia lewy (L) i prawy (R) odnoszą się do strony zwierzęcia zwróconej do stołu; dlatego też oznaczenie „R boczna część brzucha” wskazuje, że główna wiązka wchodzi przez lewą stronę brzucha i wychodzi przez prawą stronę brzucha.
Źródło:
1. del Regato JA: Wilhelm Conrad Röntgen, in Radiological Physicists. American Institute of Physics, 1985. Accessed December 2006 at astro.org/about_astro/history/rontgen.htm.
2. Brown M: Radiology, in Tighe M, Brown M (eds): Mosby’s Comprehensive Review for Veterinary Technicians, ed 2. St. Louis, Mosby, 2003, pp 155-173.
3. Lavin L: Radiation safety, in Lavin L (ed): Radiology in Veterinary Technology, ed 3. Philadelphia, WB Saunders, 2003, pp 26-36.
4. Bretz C, Han C, Hurd C: Diagnostic imaging, in Pratt PW (ed): Principles and Practices of Veterinary Technology. St. Louis, Mosby, 1998, pp 325-347.
5. Hurd C: Radiation safety, in Han C, Hurd C (eds): Practical Diagnostic Imaging for the Veterinary Technician, ed 3. St. Louis, Mosby, 2005, pp 39-48.
6. Lavin L: Developing a technique chart, in Lavin L (ed): Radiology in Veterinary Technology, ed 3. Philadelphia, WB Saunders, 2003, p 100.
7. Hurd C: Developing a small animal technique chart, in Han C, Hurd C (eds): Practical Diagnostic Imaging for Veterinary Technicians, ed 3. St. Louis, Mosby, 2005, pp 44-48.